نقد رسانه

مجری جوان برنامه ویتامین ۳ از رئیس جمهوری بابت لغزش زبانی خود عذرخواهی کرد.او پس از اعلام خبر توافق

ایران و۵+۱ در مذاکره ژنو با لحنی نامناسب دربرابر دیدگان میلیونها بیننده گفته بود خوب که چی؟  به من چه؟

فردای آن روز وی عذرخواهی کرد.

عذرخواهی کردن کارخوبی است اما مراتبی دارد. مثلا:

 پسرمن اشتباهی کتاب همکلاسیش را به خانه می آورد و بعدازآنکه متوجه شد آن را به درب خانه صاحبش می

برد واز او عذرخواهی میکند.

این عذرخواهی قابل قبول است..

پسرمن درهنگام بازی توپ خودرا به شیشه همسایه می زند وآن را می شکند .بلافاصله به همسایه خشمگین

که سرش را از پنجره بیرون می آورد می گوید ببخشید:

این عذرخواهی کافی نیست..

دراین مورد من هم بایدضمن تذکر به فرزندم  به همراه او به درخانه همسایه رفته ضمن اعلام آمادگی برای جبران

خسارت از ایشان عذرخواهی نمایم.

اجازه بدهید مراتب این گونه اشتباهات را باچند مثال   رسانه ای ارتقا دهیم تا موضوع روشنتر شود:

گوینده ای در رادیو براثر آلودگی هوا یا سرماخوردگی صدایش تغییر کرده است ازمردم عذرخواهی می کند .

این عذرخواهی پذیرفتنی است.

یک مجری تلویزیونی با لباسی با رنگ وفرم نامتعارف جلوی دوربین می رود و بعد از آنکه مورداعتراض بینندگان قرار

می گیرد در وبلاگ خود از آنها عذرخواهی میکند.

این عذرخواهی کافی نیست .دراینجا شایسته آن است که  مقام بالاتری که اجازه حضور مجری با چنین

لباسی دربرابر دوربین داده است هم عذرخواهی کند .

تفاوتی که باعث می شود یک عذرخواهی پذیرفته شود ودیگر کافی به نظر نرسد درآن است که گرفتگی صدا

امری کاملا طبیعی واجتناب ناپذیراست که صرفا مربوط به شخص گوینده است ودیگران درآن نقشی ندارند.اما

درباره مثال دوم گرچه مجری به علت سلیقه نامتعارف خویش از مردم پوزش می خواهد اما مدیری که مجوز حضور

وی دربرنامه را داده است هم باید عذرخواهی کند چراکه هرچند مسئله از سلیقه مجری آغاز شده است اما

مدیران وظیفه دارند اشتباهات عوامل برنامه به خصوص مجری را متذکر شده واز وقوع آن برروی آنتن جلوگیری

نمایند.

اما برخی از اشتباهات آنقدر مهلک است که هیچکدام از این دونوع عذرخواهی افاقه نمی کند و بایدقدری رسمی

تر باشد وآن وقتی است که مسئله از اشتباه لفظی درباره یک مسئله ملی تبدیل می شود.

 پوزش خواستن علی ضیا کارپسندیده است که کاملا ضروری بود اگرچه به طور سهوی مرتکب چنین اشتباهی

شده است اما واقعیت آن است که او دربرابر دوربین واقعیت را بیان کرده است. به راستی مذاکره ژنو برای او

اهمیتی ندارد چراکه به لطف بسیاری از عوامل پیدا(سیمای جوان وپرطراوتش واجرای صمیمانه اش دربرابر دوربین)

وپنهان(مثل شانس واقبال) بی هیچ رنج ومرارتی درجائی قرار گرفته است که همه او را می بینند و حرفش را

می شنوند و برایش اعتبار واحترام قائلند.وآنقدر دیگران به مسائل دیگر مشغولند که خودرا دربرابر این اشتباه

واشتباهات دیگرواکسینه فرض مینمایند.

 او دغدغه ای ندارد چراکه فردای آن روز باز هم روی آنتن می رود و عده ای به دلیل آنکه او خیلی روبروی دوربین

راحت است او را تمجید می کنند والبته دراین وانفسای بودجه ای حق اجرای خودرا هم تمام وکمال می گیرد.  

با این اوصاف همین قدر که به خود زحمت داده است و عذرخواهی کرده است باید او راستود اگرچه او فقط یکی از

کسانی است که باید عذرخواهی کند ؛اما فراموش نکنیم درهمین کشورزیبای ما نظارت برمطبوعات آن قدر جدی

است که درهنگام تخلفات مطبوعاتی  ضمن برخورد با نویسنده ومدیرمسؤل حکم  تعطیلی نشریه ای صادر می

شود که دهها نفر درآن مشغول به کار و ارتزاق هستند .